ΑΠΩΛΕΙΑ: «Ο εφιάλτης μια σχέσης»

Καθώς έγραφα το κείμενο για τη σχέση και τη σημασία της ύπαρξής της στη ζωή μας, ένιωσα ένα φόβο, μια αγωνία, μια λύπη, σκεφτόμενη το ενδεχόμενο της απώλειας αυτού του δεσμού. Υπάρχουν πολλά είδη σχέσης όπως φιλική, αδελφική, γονεϊκή, ερωτική, αλλά όλες οι μορφές σχέσης κρύβουν ένα συναισθηματικό δέσιμο. Έχουμε επενδύσει πάνω στη σχέση συναισθήματα, σκέψεις, όνειρα, ιδέες, προσδοκίες, απαιτήσεις και ανάγκες. Αυτό το δέσιμο, όταν διακόπτεται είτε λόγω φυσικών αιτιών είτε εξωτερικών παραγόντων εκτός του δικού μας ελέγχου, μας πονάει, μας κοστίζει συναισθηματικά γιατί είχαμε συνηθίσει και μάθει διαφορετικά. Οποιαδήποτε σχέση κάτι προσφέρει είτε αυτό είναι αγάπη, ασφάλεια, αναγνώριση, θαυμασμός, ζεστασιά είτε είναι πόνος, θλίψη, στεναχώρια, άγχος. Συνεπώς η σχέση μπορεί να έχει θετική επίδραση αλλά και αρνητική. Παρόλα αυτά όποιο και να είναι το αποτέλεσμα μιας σχέσης, ακόμα και αν ταλαιπωρεί, δυσκολεύει ή πληγώνει αυτόν που τη βιώνει, προτιμά να υποφέρει καμιά φορά παρά να παραδεχτεί το τέλος της και να τη διακόψει.

Είναι αλήθεια πως όταν μια σχέση χαλάει, καταστρέφεται, παύει να υπάρχει προκαλεί πόνο, αναστάτωση και αβεβαιότητα. Είναι συναισθήματα και καταστάσεις που ο άνθρωπος αποφεύγει, γιατί του επιφέρουν απογοήτευση, απελπισία, καταθλιπτική διάθεση, θυμό, λύπη. Δεν έχει συνηθίσει αυτές τις συνθήκες γιατί δε συμβαίνουν συχνά, οπότε δεν έχει αναπτύξει και τους κατάλληλους μηχανισμούς αντιμετώπισης. Η διάλυση και η απώλεια μιας σχέσης συμβαίνει πιο σπάνια σε σχέση με τη διατήρηση και την παραμονή της. Επομένως ο άνθρωπος δεν έχει ετοιμότητα και τεχνικές προστασίας και άμυνας προκειμένου να τις επιστρατεύσει  για να συνεφέρει τον εαυτό του.

Ας το πάμε λίγο πιο βαθιά και στα πρώτα στάδια της ζωής μας που φαίνεται να παίζουν πρωταρχικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. Η πρώτη απώλεια που βιώνει ο κάθε άνθρωπος ως επί τον πλείστον είναι εκείνη που αφορά το θηλασμό. Η πρώτη δυνατή σχέση που δημιουργεί ο άνθρωπος είναι η σχέση που αναπτύσσει το μωρό με το στήθος της μητέρας. Αν και μπορεί να ακουστεί ακραίο και να αμφισβητηθεί, η σχέση αυτή θεωρείται πολύ σημαντική και κρίσιμη για το πώς το μωρό που γίνεται παιδί, έφηβος, ενήλικας θα αντιμετωπίζει τις απώλειες στη ζωή του. Από αυτή τη σχέση εξαρτάται κυρίως η επιβίωσή του, αλλά παράλληλα αρχίζει να δημιουργεί και συναισθηματικό δεσμό αναγνωρίζοντας ότι το στήθος ανήκει στη μητέρα, ένα πρόσωπο απαραίτητο για την ομαλή κι υγιή ανάπτυξή του.  Ο τρόπος , η συχνότητα και η σταθερότητα με την οποία η μητέρα θηλάζει το μωρό της, θα επηρεάσει αναλόγως την ικανότητα του παιδιού να αποδεσμευτεί και να απογαλακτιστεί ουσιαστικά. Για παράδειγμα αν η μητέρα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του μωρού με αμεσότητα και σταδιακά μειώνει το θηλασμό και συγχρόνως προσθέτει και εισάγει το μπιμπερό, είναι πιθανόν ότι το παιδί θα αντιμετωπίσει με περισσότερη ευκολία τον αποχωρισμό. Επίσης αποδεικνύεται  ότι ο τρόπος διακοπής του θηλασμού και η μετάβαση στο μπιμπερό επιδρούν στο κατά πόσο το παιδί θα χρησιμοποιήσει το μπιμπερό και την πιπίλα και κυρίως την πιπίλα-δάχτυλο.

Ένα άλλο σημαντικό αντικείμενο για το παιδί είναι η πλαστική του πιπίλα. Αυτή η σχέση εξάρτησης είναι πολύτιμη για το μωρό γιατί μειώνει το άγχος της απώλειας του στήθους. Όλα τα μωρά όταν τρώνε την πιπίλα τους είναι ήρεμα, σταματάνε να κλαίνε και αναπνέουν ρυθμικά, παρόλο που το στόμα τους είναι «βουλωμένο», θα έλεγε ένας ενήλικας. Ακόμη το γεγονός ότι τα παιδιά δυσκολεύονται να την αποχωριστούν υποδηλώνει την ανάγκη και την αξία της. Είμαι σίγουρη ότι όλοι θυμόμαστε ιστορίες με την πιπίλα, του τύπου να την πετάξουμε στη θάλασσα, τώρα είσαι μεγάλο παιδί και δεν την χρειάζεσαι.... Είναι σημαντικό να μην ασκηθεί πίεση στο παιδί και να δοθεί χρόνος. Παρατηρεί κανείς ότι το παιδί πρώτα δημιουργεί δυνατές σχέσεις με αντικείμενα και στην συνέχεια με την ανάπτυξη του δημιουργεί σημαντικές σχέσεις και με ανθρώπους καθώς αναγνωρίζει και κατανοεί τη σημασία του συναισθηματικού δεσμού και τον επιζητά.

Το αναπτυξιακό και γνωστικό στάδιο του παιδιού επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται μια σχέση, ποια είναι σημαντική και απαραίτητη και ποια όχι. Η σχέση με τους γονείς έχει πρωταρχική σημασία, όπως επίσης και με τα αδέλφια του, καθώς είναι τα άτομα που βλέπει πιο συχνά και συναναστρέφεται περισσότερο. Έπεται η σχέση με του παππούδες και το άμεσο κοινωνικό περιβάλλον.  Με την είσοδο στο σχολείο η φιλική σχέση αποκτά μεγάλη σημασία και μετά ακολουθεί η ερωτική, συζυγική και η σχέση που θα δημιουργήσει με το δικό του το παιδί. Συνεπώς η δομή της σχέσης είναι δεδομένη στη ζωή μας, είναι απαραίτητη καθώς ο άνθρωπος χρειάζεται επιβεβαίωση, αγάπη, συναισθηματική αποδοχή και ολοκλήρωση, στοιχεία που παίρνει κανείς μόνο μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις. Ακόμα και με τα παιχνίδια μας δημιουργούμε δεσμούς. Πολλές φορές θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίω και να στεναχωριέμαι επειδή η κούκλα μου χάλασε ή επειδή έχασα το αγαπημένο μου παιχνίδι.

Είναι δύσκολο να αποδεχτεί κανείς ότι ένα πρόσωπο , ή ακόμα κι ένα αντικείμενο, δεν υπάρχει πια στη ζωή του. Ας υποθέσουμε ότι σου κλέβουν το αυτοκίνητο ή την τσάντα. Είναι επώδυνο γεγονός για τον καθένα κι προκαλεί αγανάκτηση, αμφιβολία, θλίψη, αίσθημα αδικίας, ακόμα και ζήλια. Βέβαια η απώλεια ενός προσώπου από τη ζωή είτε αυτό βρίσκεται στη ζωή, όταν μιλάμε για ένα χωρισμό ή για ένα καυγά με έναν φίλο, είτε όταν το αγαπημένο σου πρόσωπο έχει πεθάνει, προκαλεί πανικό, απώλεια της διάθεσης και της ενέργειας σου. Αν και ο θάνατος είναι ένα φυσικό τέλος και  θα συμβεί σε όλους μας κάποια στιγμή, το αντιμετωπίζουμε με φόβο και προκατάληψη. Είναι ένα κοινωνικό ταμπού που προκαλεί οίκτο και συμπόνια πολλές φορές αποτρέποντας τους ανθρώπους που το βιώνουν να εκφραστούν ελεύθερα και χωρίς ενδοιασμούς. Είναι ένα τρομακτικό γεγονός αλλά συγχρόνως μπορεί να είναι κι λυτρωτικό. Η ουσία είναι ότι δυσκολευόμαστε να το αποδεχτούμε και να το εντάξουμε στη ζωή μας. Δεν το έχουμε δουλέψει ως πιθανότητα, μας φαίνεται κάπως μακρινό όπως και ένας χωρισμός είτε από ένα φίλο, είτε από ένα σύντροφο. Αποφεύγουμε να κάνουμε σκέψεις γύρω από αυτό το ζήτημα γιατί μας πονάει και προκαλεί συναισθήματα άγνωστα σε μας που πολλές φορές δεν μπορούμε να διαχειριστούμε.

Ο θάνατος είναι ένα τετελεσμένο γεγονός και η ιδέα ότι δεν θα συναντήσεις, μιλήσεις, ακουμπήσεις, ακούσεις, μυρίσεις , νιώσεις το αγαπημένο σου πρόσωπο ποτέ ξανά, προκαλεί ένα στερητικό σύνδρομο που κρύβει μπερδεμένα συναισθήματα, όπως πόνο, θλίψη, θυμό, οδύνη. Είναι σαν να παλεύεις με τον εαυτό σου και το σύμπαν, καθώς προκαλεί σοκ και αβεβαιότητα. Θα έχετε ακούσει για τα στάδια του θρήνου που περνάει κανείς όταν βγαίνει από μια σχέση, είτε ο άλλος εξακολουθεί να υπάρχει στη ζωή είτε όχι. Η άρνηση, ο θυμός, η κατάθλιψη και η αποδοχή είναι μερικά από τα στάδια που περνάει κανείς όταν βιώνει μια απώλεια. Η ένταση , η σειρά και η παραμονή του καθενός σε κάθε στάδιο εξαρτάται από την ποιότητα της σχέσης και από την προσωπικότητά του. Επίσης δεν είναι απαραίτητο και υποχρεωτικό να περάσει κανείς από όλα τα στάδια , αλλά καλό θα ήταν  να φτάσει στο στάδιο της αποδοχής, διαφορετικά είναι πιθανόν να συνυπάρχουν ή να εμφανιστούν συναισθηματικές δυσκολίες. Η απώλεια προκαλεί σύγχυση, οργή, ενοχές, τύψεις, φόβο και έντονο άγχος πολλές φορές. Είναι μια δύσκολη φάση της ζωής που όλοι οι άνθρωποι καλούνται να περάσουν, άλλοι σε ευαίσθητη  και άλλοι σε πιο ώριμη ηλικία. Είναι σημαντικό να έχουμε επίγνωση του εαυτού μας, για να του επιτρέψουμε να βιώσει το πένθος όσο βαρύ και επίπονο κι αν είναι. Υπάρχει ένας δισταγμός, ένας φόβος στο να αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να κλάψει, να υποφέρει, να πέσει στα πατώματα όπως λέμε στην καθομιλουμένη. Υπάρχει μια ανησυχία εάν θα μπορέσουμε να σηκωθούμε και να πατήσουμε στα πόδια μας.

Γενικά έχω την αίσθηση ότι είμαστε αυστηροί και επιφυλακτικοί με τα αρνητικά συναισθήματα, όμως και αυτά κρύβουν δύναμη και ορμή και με κάποιον τρόπο πρέπει να εκδηλωθούν. Έτσι προκειμένου να αποφύγουμε τις παθολογικές καταστάσεις, όπως κατάθλιψη, σωματοποίηση, διατροφικές ανωμαλίες, διαταραχές ύπνου, οφείλουμε να προστατεύσουμε και να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και τις ανάγκες του. Η καταπίεση των συναισθημάτων δεν αποφέρει θετικά αποτελέσματα, αντιθέτως επιδεινώνει και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το άτομο να αποδεχτεί την απώλεια.

Κάθε μορφή απώλειας, αν και επώδυνη και οδυνηρή, οδηγεί στην αναθεώρηση της ζωής και στην πνευματική ανάπτυξη του ατόμου. Μου αρέσει να παρομοιάζω την απώλεια με μια δυνατή σφαλιάρα , που προκαλεί σωματικό και συναισθηματικό πόνο, αλλά συγχρόνως σε συνεφέρει και σε ξυπνάει. Ευτυχώς ή δυστυχώς η ζωή δεν είναι μόνο ρόδινη, κρύβει απρόσμενες και άσχημες στιγμές που δίνουν μια ζωντάνια και μια ανανέωση στη βαρετή, μονότονη και ανιαρή πλευρά της . Είναι σημαντικό να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί με τα συναισθήματα μας. Η εκδήλωση των αυθεντικών μας συναισθημάτων και η μοιρασιά τους με συγγενείς, φίλους και ανθρώπους που μπορούν να μας κατανοήσουν και να μας στηρίξουν, είναι ευεργετική και ανακουφιστική.

Σχέση και άνθρωπος!! Ποια είναι η σχέση ανάμεσα τους?

Σχέση, η μαγική λέξη της σημερινής εποχής που κλέβει την παράσταση σε όλες τις συζητήσεις. Είναι μια συνθήκη, μια ανάγκη που έχουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, εθνικότητας, κουλτούρας. Είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό που ενώνει τους ανθρώπους, είμαστε κοινωνικά όντα και χρειαζόμαστε να ανήκουμε κάπου γιατί μας δίνει ασφάλεια και ζεστασιά. Από την πρώτη ώρα που αρχίζουμε να αποκτούμε τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, τους πρώτους μήνες της ζωής μας βρισκόμαστε σε μια σχέση εξάρτησης. Το έμβρυο συνδέεται με τη μητέρα προκειμένου να επιβιώσει. Ο πλακούντας συνδέει το μωρό με το σώμα της μητέρας καθώς το έμβρυο έχει την ανάγκη τροφής. Είναι μια πρωταρχική ανάγκη που πρέπει να καλυφθεί άμεσα κι τακτικά προκειμένου το έμβρυο να μεγαλώσει, να αναπτυχθεί και να βγει στον εξωτερικό κόσμο υγιές και ικανό να επιβιώσει σε ένα άγνωστο και « κρύο» περιβάλλον. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης αναπτύσσεται και καλλιεργείται μια σχέση ανάμεσα στη μητέρα κι στο έμβρυο η οποία είναι και συναισθηματική. Πέρα από τις βιολογικές και ορμονικές αλλαγές που επηρεάζουν την συναισθηματική κατάσταση της μητέρας, το σώμα της αλλάζει και νιώθει τις κινήσεις, τον κτύπο της καρδιάς του μωρού. Αρχίζει να το σκέφτεται, να το υπολογίζει, να το ονειρεύεται, να το βλέπει, να νιώθει το μωρό που μεγαλώνει μέσα στο σώμα της. Δημιουργείται ένας δεσμός εξάρτησης  που διευκολύνει την μητέρα να προσαρμοστεί και να συνειδητοποιήσει τον ερχομό του παιδιού, ενός μικρού ανθρώπου που κάποια στιγμή θα γίνει όπως η ίδια. Θα μεγαλώσει, θα περπατήσει, θα μιλήσει, θα μάθει να τρώει, να πίνει νερό, να αυτοεξυπηρετείται, να διαβάζει, θα γίνει ανεξάρτητο και κάποια στιγμή θα αποκοπεί από αυτή τη σχέση για να δημιουργήσει τον δικό του κύκλο σχέσεων και ζωής.

Οι πρώτοι εννιά μήνες έχουν μεγάλη σημασία για την σωστή βιολογική, σωματική αλλά και συναισθηματική υγεία και ολοκλήρωση του κάθε ανθρώπου καθώς διευκολύνουν τους γονείς να προετοιμαστούν και να συνειδητοποιήσουν ότι «φτιάχνουν» ένα ανθρωπάκι που σιγά σιγά θα γίνει ένας ανεξάρτητος και μεγάλος άνθρωπος. Η σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι θα επηρεάσει και το πόσο έτοιμοι θα είναι να αποδεχτούν αυτό το  νέο μέλος που θα εισβάλει στη σχέση τους και θα την ανατρέψει, θα την αλλάξει. Η προθυμία των γονιών να αναδιαμορφώσουν τη σχέση αυτή και να ανοίξουν την πόρτα, να αγκαλιάσουν αυτό το μικρό ανθρωπάκι θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του και στην ισορροπία της οικογένειας που αρχίζει να σχηματίζεται. Στην διάρκεια αυτών των εννιά μηνών οι μελλοντικοί γονείς δημιουργούν το έδαφος, την βάση της σχέσης όπου θα είναι ικανή να κρατήσει το βάρος ενός νεογέννητου. Αυτή η βάση θα πρέπει να έχει γερά θεμέλια για να αντέξει το βάρος του μωρού, που γίνεται παιδάκι, έφηβος, ενήλικας και το βάρος του αυξάνεται, διαφορετικά θα σπάσει, θα ραγίσει, θα παλιώσει ή θα σκουριάσει.

Τα αναπτυξιακά στάδια είναι απαραίτητα για την διαμόρφωση της σχέσης ανάμεσα στο παιδί και τους γονείς, διαφορετικά εάν οι γονείς αντίκριζαν από την πρώτη στιγμή έναν ενήλικα μπροστά τους θα ήταν κάτι ξένο και άγνωστο για εκείνους, χωρίς συναισθηματικό δεσμό. Τώρα όμως καθώς ακλουθούν και παρατηρούν την ανάπτυξη του μωρού τους , παίρνουν χαρά, ευτυχία, ικανοποίηση, έχουν σκέψεις και φιλοδοξίες για αυτό το ανθρωπάκι. Στοιχεία που τους ενώνουν και επενδύουν στην σχέση. Αρχικά η πρώτη μορφή σχέσης που δημιουργεί ο άνθρωπος είναι η σχέση με τους γονείς καθώς πρωταρχικές ανάγκες πρέπει να καλυφθούν, όπως τροφή, αγάπη, φροντίδα και αποδοχή. Έπειτα, το παιδί αρχίζει να αναπτύσσεται κοινωνικά και να αποκολλάται από τους γονείς. Η παιδική ηλικία που χαρακτηρίζεται από την πρώτη μέρα στο σχολείο είναι πολύ σημαντική γιατί το παιδί αρχίζει να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους άγνωστους για αυτό αλλά και για εκείνους. Οι γονείς γνωρίζουν το παιδί ενώ εκείνο όχι. Στο περιβάλλον του σχολείου το παιδί δημιουργεί σχέσεις με άγνωστους ανθρώπους, διαφορετικής ηλικίας όπως είναι οι φίλοι του και οι δάσκαλοι. Στην προκειμένη φάση η προσαρμογή του εξαρτάται από το τύπο δεσμού που έχει δημιουργήσει με τους γονείς. Εάν έχει μια σχέση εμπιστοσύνης, ειλικρίνειας και ασφάλειας με τους γονείς του που το υποστηρίζουν θα καταφέρει να ανταποκριθεί και να εφαρμόσει το ανάλογο μοντέλο σχέσης που έχει ανάγκη.

Εάν γυρίσουμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια θα θυμηθούμε ότι δεν μας άρεζε να ήμασταν μόνοι μας γιατί έχουμε την ανάγκη να λαμβάνουμε και να δίνουμε συναισθήματα. Εκτός από όντα με λογική έχουμε και συναισθήματα, νιώθουμε και αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε, διαφορετικά το μπαλόνι θα φουσκώσει και θα σκάσει κάποια στιγμή.   Το πώς, πού και πότε θα σκάσει δεν μπορούμε να το προβλέψουμε, ούτε να το αποφύγουμε αλλά όμως μπορούμε να το αποτρέψουμε δημιουργώντας και επενδύοντας στις κοινωνικές σχέσεις χωρίς φόβο και δισταγμούς. Έτσι το παιδί στην σχολική ηλικία επενδύει χρόνο στις φιλικές σχέσεις και κυρίως με άτομα του ίδιου φύλου, αλλά εξακολουθεί να έχει ανάγκη και τους γονείς. Για παράδειγμα τα παιδιά θέλουν να παίξουν με τους φίλους τους στην παιδική χαρά αλλά ζητούν και από τους γονείς να είναι παρόντες, έτσι νιώθουν ασφαλή.

Στην εφηβική ηλικία η μορφή της σχέσης αλλάζει αρκετά και οι γονείς ξαφνιάζονται. Είναι πανικοβλημένοι και μπλοκάρουν πολλές φορές λόγω των πολλών αλλαγών που αντιμετωπίζουν στη σχέση με τα παιδιά τους. Είναι δύσκολο να δεχτούν ότι το παιδί αρχίζει να ξεκολλάει από αυτήν την σχέση, η οποία αλλάζει μορφή και αναδιοργανώνεται. Πολλές φορές οι γονείς τρομάζουν θεωρώντας ότι η σχέση καταστρέφεται. Δεν είναι έτσι , εάν έχουν καταφέρει να θέσουν γερά θεμέλια η σχέση αλλάζει, απλώς γίνεται ανακαίνιση με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Οι έφηβοι έχουν ανάγκη από τη σχέση ενός συνομηλίκου και πολλές φορές και του αντίθετου φύλου. Είναι η φάση της διαμόρφωσης της σεξουαλικής τους ταυτότητας  και σε συνδυασμό  με τις βιολογικές αλλαγές και ανάγκες, ωθούνται στην αναζήτηση και στην διαμόρφωση σχέσεων με το αντίθετο φύλο, έτσι ώστε να καλύψουν και άλλου τύπου συναισθηματικά κενά  που ανακύπτουν σε αυτήν την ηλικία και οι γονείς δεν πρέπει και δεν μπορούν να γεμίσουν. Πολλοί γονείς παραπονιούνται για συγκρούσεις και διαμάχες που έχουν με τα παιδιά τους. Φοβούνται να μην τα χάσουν, να μην τα πληγώσουν , να μην τα διώξουν. Η εφηβική ηλικία είναι σαν ένα ηφαίστειο που βράζει και εκρήγνυται , δίνοντας ώθηση στον έφηβο να μπει στην ενήλικη ζωή και να καταφέρει να επιβιώσει.

Στην ενήλικη ζωή ο άνθρωπος έχει ανάγκη να δημιουργήσει μια σχέση με ένα σύντροφο. Έχει ανάγκη να καλύψει ερωτικά συναισθήματα αναζητώντας, κυνηγώντας κάποιον που θα είναι ικανός να συμπληρώσει αυτό το κομμάτι της σχέσης που λείπει. Σε αυτό το στάδιο το μοντέλο των γονέων που έχει δει και έχει στο μυαλό του επηρεάζει τις επιλογές και τη συμπεριφορά του. Η γονεική σχέση συνεπώς διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην συναισθηματική ισορροπία και ολοκλήρωση του ανθρώπου.

Η σχέση ικανοποιεί την ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου, όπου νιώθει γεμάτος, ήρεμος, ανακουφισμένος και ευτυχισμένος. Κάθε μορφή σχέσης φέρνει συναισθηματική ολοκλήρωση και χαρά. Δεν νομίζω ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να επιβιώσει ζώντας μόνος του χωρίς να βρίσκεται σε μια σχέση είτε αυτή λέγεται γονεϊκή, είτε φιλική, συγγενική, ερωτική, συναδελφική. Είμαστε πλασμένοι για να ανήκουμε κάπου , σε ένα "πλαίσιο" που ακόμα και αν κάποιες στιγμές αυτό μας πληγώνει και μας στεναχωρεί, εμείς επιστρέφουμε και το συγχωρούμε πολλές φορές ή ψάχνουμε να το αντικαταστήσουμε. Η μοναξιά είναι ανυπόφορη και ο άνθρωπος δεν την αντέχει γιατί σε κάθε ηλικία τελικά χρειαζόμαστε αγάπη, φροντίδα και αποδοχή.

Μια πρώτη σκέψη!!

Ολοκληρώνοντας τον κύκλο σπουδών μου στο χώρο της ψυχολογίας συνειδητοποιώ πως η ζωή μας κρύβει πολλές πτυχές και αξίζει να τη ζούμε όπως εμείς επιθυμούμε γιατί είναι σύντομη και απρόσμενη. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε αποφασίσει εμείς να έρθουμε στη ζωή αλλά οι γονείς μας. Κανείς δεν μας ρώτησε εάν θέλουμε να ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο. Ουσιαστικά άλλοι μας δίνουν την ευκαιρία, δυνατότητα να γεννηθούμε και να γίνουμε άνθρωποι… και αυτοί οι άλλοι είναι οι γονείς μας που έχουν αναλάβει ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό έργο, την ανατροφή και διαπαιδαγώγηση μας. Τα πρώτα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια είναι πολύ σημαντικά καθώς μέσα από τις σχέσεις, τις εμπειρίες, τα γεγονότα της ζωής μας διαμορφωνόμαστε κι πορευόμαστε. Η ζωή μας αποτελείται από αναμνήσεις και εικόνες που βιώνουμε από τις πρώτες μέρες αυτής και αναπτύσσουμε μηχανισμούς έτσι ώστε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της  και να είμαστε λειτουργικοί.

 Η ζωή είναι πολύτιμη και η αξία της μεγάλη για αυτό άλλωστε θα πρέπει να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή. Ξέρω πως πολλές φορές είναι άδικη, σκληρή, ανώριμη, ανεξήγητη, παρόλα αυτά κρύβει μια θετική πλευρά που έχει μεγάλη δύναμη και μας δίνει κουράγιο κι υπομονή να ξεπερνάμε τα εμπόδια κι να συνεχίζουμε. Αν ήταν όλα εύκολα και λιτά θα ήταν βαρετή και ανιαρή τώρα όμως η μπερδεμένη μορφή της μας εξιτάρει και μας ενεργοποιεί. Καλό είναι να μην ξεχνάμε τα βιώματα μας γιατί μαθαίνουμε μέσα από αυτά, εξελισσόμαστε είτε είναι θετικά κι ευχάριστα, είτε δυσάρεστα και ανυπόφορα. Ο πόνος και η χαρά αν και 2 αντίθετα συναισθήματα συνυπάρχουν στη ζωή μας και συγκρούονται καθημερινά. Είναι μια διαρκής πάλη για το πιο θα νικήσει. Όμως, όποιος κι να είναι ο νικητής οφείλουμε να το δεχτούμε και να το βιώσουμε. Έχουμε την τάση να φοβόμαστε και να καταπιέζουμε τα άσχημα συναισθήματα μας, την θλίψη μας, το θυμό μας, την απελπισία μας, την απογοήτευση μας, την λύπη μας. Αντιθέτως, την χαρά, το γέλιο, την ευτυχία, τον ενθουσιασμό τα εκφράζουμε ελεύθερα κι χωρίς ενδοιασμούς. Τα δάκρυα είναι αποδεκτά, το κλάμα είναι υγιές , μια φυσική αντίδραση του οργανισμού σε στρεσσογόνα και επίπονη συνθήκη. Άλλωστε πολλές φορές το έντονο γέλιο συνοδεύεται από δάκρυα, είναι φυσικές αντιδράσεις του οργανισμού μας που προκαλούνται από τις συνθήκες. Ζήστε και αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο όπως έχει ανάγκη να τα εκφράσει, δεν θα πάθετε τίποτα. Όταν είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα μας, είμαστε κι ισορροπημένοι, υγιείς και λειτουργικοί. Απολαμβάνουμε τη ζωή όταν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και τις ανάγκες του.  Η ζωή είναι ωραία όταν αποβάλουμε το προσωπείο του «φαίνεσαι» και υιοθετήσουμε το προσωπείο του «είναι»ι.  

Οι πρώτες σκέψεις που θέλησα να μοιραστώ με τους αναγνώστες αυτού του διαδικτυακού τόπου. Ο στόχος μου είναι να στηρίξω, να βοηθήσω και να συμβάλλω στην βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας μέσα από την ματιά της ψυχολογίας καθώς είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Θα καλύψουμε ζητήματα καθημερινά που μας απασχολούν και μας επηρεάζουν. Είμαι ανοιχτή σε κάθε γνώμη και ανάγκη σας.

Σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και την στήριξη σας. Ελπίζω ότι αυτή η πρωτοβουλία θα είναι αποτελεσματική και βοηθητική. Μην διστάζετε να αλλάξτε τη ζωή σας για να την κάνετε όμορφη!!